Volgende maandag start in Kopenhagen de 'grote klimaatconferentie'. Het zal me benieuwen. Zoals ook in het verleden al is gebleken zullen ook daar weer pseudo-maatregelen genomen worden die het geweten van de wereld tijdelijk moeten sussen. Maar mij niet gezien, tenzij ze streven naar een reductie van minimum 50% van alle vervuiling. Dus niet alleen CO2, maar alle brol die men op deze aardkloot de lucht, de bodem en het water in zwiert. Afgelopen maandag hoorde ik trouwens tijdens de voorstelling 'Tegen de lamp' van Dimitri Leue nog maar eens hoe erg het met deze planeet gesteld is. Veel zaken had ik ooit al eens ergens gelezen of gehoord, maar zij slaagden erin om al die onheilstijdingen in 1 stuk samen te brengen en dat geeft toch wel een onaangenaam gevoel. Hoewel het voor de rest een heel leuk en humoristisch stuk was, daar niet van. Wist u bijvoorbeeld al dat 1 rund in zijn leven evenveel CO2-vervuiling produceert als een 4x4-wagen die 109.000 kilometer rijdt. Je zou voor minder vegetariër worden. Of dat de mensheid in 1 uur tijd de volgende catastrofale zaken voor mekaar krijgt: 1300 hectaren bos worden gekapt (da's evenveel als 2600 voetbalvelden), 1680 hectaren woestijn komen erbij, 2.54 miljoen ton CO2 wordt uitgestoten, en in de VS geven ze 1.99 miljard dollar uit aan dieetproducten. In 1 uur tijd! Maar de honger in de wereld oplossen, ho maar!
Op dit ogenblik weet ik écht niet meer wat ik aan moet met die hoofddoekenkwestie. In principe kan het me geen moer schelen of iemand nu een stuk stof op zijn hoofd heeft of niet. Als ik morgen het tafellaken rond mijn hoofd drapeer, gaan ze misschien eens raar kijken, maar daaronder zit dan nog altijd identiek dezelfde ik. Met dezelfde persoonlijkheid, kwaliteiten en gebreken. Dus eigenlijk is het een non-issue (oeps, die terminologie is hier misschien een beetje riskant:-) Enfin, wat me echter ook begrip doet hebben voor een verbod is de reden die de schooldirectrice uit A'pen geeft: vanaf het moment dat meisjes die er bewust voor kiezen om geen hoofddoek te dragen daarvoor geïntimideerd worden, moet men optreden. Dus gewoon niemand meer mét, dan kan er ook geen sociale druk meer zijn. Case closed. Zij het dat je dan natuurlijk weer tegen de schenen stampt van hen die zich écht niet lekker in hun vel voelen zonder. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen, als je dat jarenlang gewend bent geweest, moet dat een heel vreemd gevoel zijn. Maar evenzeer: als je dan hoort dat een hoop van die meiden eigenlijk niet zo'n halszaak maakt van de hoofddoek en er zelfs buiten de school niet altijd eentje dragen, maar dan tóch koste wat het kost er een hoop heisa over maken... Tja, dan weet ik het ook niet meer. Dat helpt de zaak toch ook niets vooruit. Pff, volgens mij gaat dat vraagstuk voorlopig nog niet opgelost geraken. En dan is het misschien maar beter dat de politiek zich dan maar buigt over écht acute problemen: begroting, pensioenen, de crisis oplossen... Niet dan?
u zult het ongetwijfeld ook gemerkt hebben: plotsklaps begint er in dit kleine landje weer een gigantische machine zich op gang te trekken die alles en iedereen terug meeSLEURt in de dagelijkse routine. Kindjes weer naar school, sportclubs strekken de spieren, cursussen allerhande worden gestart. En op het werk is het van hetzelfde laken een broek. Daar waar we tijdens de zomer toch in enigerlei mate de gelegenheid hadden wat achterstand weg te werken, gaat het nu straight to the top. Het voelt een beetje aan als een fles bubbels die wat heeft zitten 'kissen' en nu in volle uitbarsting iedereen terug wakker doet schieten. Enfin, qua prozaïsche beschouwingen wil ik het hierbij laten, ik wil u zeker niet wegjagen van mijn blog. Daarvoor heb ik trouwens al flink mijn best gedaan door u sinds begin juli in de kou te laten staan. Wat waren zoal de overpeinzingen, ergernissen, vreugdes en grieven die me de afgelopen maanden bijgebleven zijn (en waar ik telkens een vol A4-'tje over vol had kunnen zeveren, maar zoals gezegd: ik had wel wat beters te doen): - waarom vraagt elke Waal die ik tijdens mijn vakantie tegengekomen ben wat wij als Vlamingen nu eigenlijk wel van hen denken? Welnu, niks speciaals, we zijn gewoon allemaal Belgen, en in Brussel moeten ze eens stoppen met stennis te maken. Trop is teveel! - wat hebben we toch een geweldig aanbod aan activiteiten in eigen land, die bij goed weer meer dan de moeite waard zijn. Je kunt het toch zo gek niet bedenken, of het ligt voor het rapen: kunst, cultuur, muziek, amusement, sport, ontspanning, whatever. We weten niet hoe goed we het hebben! - is politiek wel mijn ding? Ja, maar niet zoals hij nu gevoerd wordt. Ga ik er iets aan kunnen veranderen? Wellicht niet, tenzij ik heel hard ga roepen. Maar geef mij maar de anonimiteit en vooral de inhoud. Met andere woorden: een goeie platte Vlaamse dorpspolletieker zal ik nooit worden. Daarvoor dweil ik gewoonweg niet voldoende recepties en andere evenementen af. - Moet ik niet dringend eens heel intensief gaan sporten, wil ik op mijn veertigste niet compleet vastgeroest geraken. - Shit, binnen een paar weken is het 20 jaar geleden dat mijn studentenleven in Leuven begon. En ik heb nog niks geregeld om dat eens heeeeel erg uitbundig te gaan vieren. - Waarom kan ik zo verschrikkelijk genieten van verschillende goeie boeken tijdens mijn vakantie, en slaag ik er tijdens de rest van het jaar niet in om daarvoor ook mentale ruimte vrij te houden? - Ga ik volgend jaar nog een job hebben? - Waarom heb ik alleen last van allerlei kleine kwaaltjes als ik ga werken? - Moet ik misschien toch nog eens iets proberen in het onderwijs? - Wanneer ga ik er eindelijk eens in slagen om zeer regelmatig vegetarisch te koken.Ik val nog veel te vaak terug op de patatten-met-groenten-en-vlees-combinatie. Want dat is toch zo gemakkelijk. - Zou ik niet eens wat vaker 'neen' moeten zeggen?
Het werd desalniettemin weer een boeiende zomer. Ik teken ervoor om volgende jaar nog meer van dattem te krijgen.
Tja, de bloggoesting staat momenteel op 'holiday mode', want ik heb wel wat anders te doen dan te computeren dezer dagen. De oudste dochter vertrekt morgen op kamp en daar komt toch wel wat bij kijken. Zoals eerder deze week plots op zoek moeten gaan naar: 1 pillamp, 1 paar laarzen, 1 paar watersandaaltjes, spul tegen de muggen, 1 veldbed, wegwerpwashandjes (yep, ze bestaan, ik heb er gevonden) etc etc. Maar ik ben zelf jarenlang graag mee op kamp geweest en dus wil ik haar dat plezier niet ontzeggen. Gisteren was ik dus ronduit geschokt toen ik het nieuws las dat ze bij de jeugdbewegingen steeds meer problemen hebben om nog leid(st)ers te vinden. Een mogelijke verklaring zou het nieuwe examensysteem zijn, met tweemaal examens in 1 academiejaar. Dat is dan inderdaad wel te begrijpen. Maar blijkbaar is er meer aan het handje, want de huidige generatie 18-jarigen gaat in het weekend liever voor geld werken, dan zich vrijwillig in te zetten. Moet dan echt álles geld opbrengen? Is het dan zo moeilijk om eens iets te doen, gewoon omdat je er andere mensen gelukkig mee maakt? We merken het trouwens zelf ook: vind maar eens mensen die de deuren willen afgaan voor 11.11.11, of zoek maar eens een bende vrijwilligers om op bijvoorbeeld Mundopelt 1 dagje de handen uit de mouwen te steken. En dezelfde klaagzang hoor ik bij het oudercomité van de school, bij KVLV, bij de sportclubs en ga zo maar door. Gelukkig is er overal nog wel een 'harde kern' die keihard blijft werken. Chapeau! En aan de rest van de wereld zou ik willen vragen, nee smeken: kom alstublieft eens uit uw kot en laat die stomme tv nu eens uit staan. De wereld zoals hij is in het verenigingsleven is 1000 maal toffer dan al die reality-programma's waar men zijn tijd aan verdoet. Gewoon doen!
Ongetwijfeld 2 van de mooiste stemmen in ons kleine taalgebiedje, maar wat een fantastisch mooi lied. Yasmine, hopelijk vind je aan de overkant wat je hier niet vond. Het ga je goed!
Gelukkig nog niet zo erg in België als in Iran. Hoewel ik ook in ons eigen landje al rare dingen heb gehoord in de zin van 'alles wat je blogt, kan tegen je gebruikt worden', valt het hier al bij al nog mee. In Iran daarentegen gebeuren nu de verschrikkelijkste dingen. Het begon al op de verkiezingsdag zelf. Volgens sommige bronnen werd er massaal gefraudeerd. Als je dat dan vergelijkt met ons land, dan gaat het er hier toch nog anders aan toe. Voor elk incidentje of onregelmatigheid wordt er een melding gemaakt in een proces verbaal en er wordt wel flink gecontroleerd op identiteit en dergelijke. Maar uiteindelijk: echt moeilijk is dat niet, gewoon fatsoenlijke afspraken maken en zorgen dat er een instantie is die op die afspraken toeziet. Zou je denken... Maar niets daarvan in Iran dus, en de collega bloggers die gefrustreerd zijn over die gang van zaken en dat van zich afschrijven in cyberspace, die worden simpelweg opgepakt. Kun je je dat voorstellen?! Probeer gewoon je eens even in te beelden dat het er in ons land zo aan toe zou gaan. Dat houd je toch niet voor mogelijk. Helaas vrees ik dat er hier in ons Belgenlandje weer heel weinig mensen zijn die zich de moeite getroosten om zich ook maar een beetje in te leven in de miserie van de Iraanse protestbetogers. Nee, we gaan maar weer over tot de orde van de dag: veel volk verwacht aan de kust want het is nog eens goei weer. Ik denk dat ik moet overgeven.
Dit eerste weekend na de verkiezingen is er gelukkig weer wat tijd om leuke dingen te doen. Gisteren eerst lekker barbecue gegeten thuis en dan eindelijk eens op babybezoek geweest bij een vriendin. Vandaag ben ik dan gewoon lekker ouderwets vlaai gaan eten bij mams en paps. En zoals dat zo vaak gaat met gewone dingen besef je pas wat je gemist hebt als je ze na een tijd weer terugkrijgt. Bijvoorbeeld een lekker rustige (nou ja) zaterdagnamiddag thuis met de dochters en een paar vriendinnetjes. Dat was alweer een hele tijd geleden en ik ben blij dat de rust dus weer wat teruggekeerd is. Anderzijds is het momenteel ook geweldig afkicken: toch wel raar als je zo ineens weer kan gaan nadenken "wat zou ik dit weekend eens kunnen gaan doen?" Ik geef toe dat er in mijn hoofd nog altijd een klein molentje blijft verder draaien en dat ik nog niet helemaal mentaal fit ben. Tegen begin juli moet het toch stilaan in orde zijn want dan heb ik vakantie en wil ik nog eens een paar zotte dingen gaan doen. Toch wel gek hoor, hoe een mens helemaal kan opgaan in zo'n kiescampagne. Nooit gedacht!
Op deze blog in de aanbieding: mijn blik op de wereld, zonder eender welke vorm van zelfcensuur. Al naargelang de goesting van de dag bericht ik over: mijn dorp, mijn werk, politiek in Overpelt en ver daarbuiten, dagelijkse activiteiten die speciale aandacht vragen, en verder wat onbestemd gezwets om de zaak een beetje te belazeren (grapje, ik zou niet durven!). Neem het zeker niet te serieus, ik schrijf gewoon wat ik denk en dat is zeker niet altijd 'politiek correct'. Zin om eens flink gas te geven als je vindt dat ik overdrijf: gebruik dan de comment-functie. Doen!
