How low can you go?
Nu er de laatste weken eigenlijk alleen nog slecht nieuws te rapen valt op het economische front, was het te verwachten dat er ook in onze familie slachtoffers van de crisis zouden vallen. En jawel, de weledele heer Noël Essers,
1 van de rijkste Limburgers, momenteel onderweg naar de
Dakar Rally, heeft gisteren via aangetekend schrijven (jawel) 1 van mijn familieleden ontslagen. Het lef!
Ze hebben verdorie nog niet eens de ballen aan hun lijf om het de slachtoffers in kwestie recht in hun gezicht te zeggen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, kiezen ze dan ook nog het leukste moment van het jaar uit om hun communicatie te doen: lekker effe tussen kerst en nieuw een paar personeelsleden bij het grof huisvuil zetten.
Maaaaarrr, wie maalt daarom als je met je camionnetje op een paar duizend kilometer van hier gedurende een paar weken zo'n paar ton CO2 de lucht in kan blazen. En dan spreken we nog niet over de hoeveeldheid CO2 dat het kost om die pseudo-macho's met hun trucks en moto's aan de andere kant van de oceaan te krijgen.
Ach, ze hebben daar toch niet voor niets het amazonewoud, daar in Zuid-Amerika.
LOSERS! Ik mag hopen dat Essers met truck en al de diepste ravijn insodemietert, maar ja, onkruid vergaat niet hé en egoïsme is een survival-strategie als een ander.
3,5 miljoen euro...and counting
Sinds jaaaaaren ben ik een echte die hard Stu-Bru fan en dus was het de afgelopen week weer heel veel luisteren naar Music For Life. Een geweldig tof initiatief dat aantoont dat er ook in dit verzuurde kille belgenlandje toch nog lui zijn die het ernstig nemen met de staat waarin deze aardkloot zich bevindt.
Tot zover het goede nieuws...
Wie kan er mij dan alstublieft eens uitleggen waarom we met het 11.11.11-comité zoveel moeite hebben met het aanspreken van de mensen? Waar is de tijd dat jongeren terstond auto's gingen poetsen op de parking van de supermarkt, of dat moeders in actie schoten om cake te bakken die de schoolkinderen konden verkopen? Of er nog een leuk optreden gegeven werd waarvan de opbrengst naar 11.11.11 ging.
Ja, ik weet het, er zijn al zoveel goede doelen, en ja, ik weet het, iedereen heeft het voortdurend druk-druk-druk. Maar waarom schieten er dan nu plots de gekste initiatieven als paddestoelen uit de grond, nu er plots een media-hype ten tonele verschijnt die ervoor zorgt dat de gulle schenker 15 seconden in beeld/op de radio komt. (15 minutes of fame? Warhol, eat your heart out!) Tja, want zoiets is wel sexier dan gewoon een envelopke vullen en afgeven aan die gek die rond 11/11 elk jaar weer en wind trotseert om een paar euro's op te halen.
Gelukkig zijn er de mannen van de KWB en de vrouwen van KAV die elk jaar vol enthousiasme weer veel werk verrichten met de 11.11.11-brunch en die daarnaast ook nog een keer helemaal tot aan het Glazen Huis zijn gegaan om daar ook een cheque af te geven.
Zij hebben in ieder geval begrepen dat media-aandacht alleen niet volstaat om iets te doen, maar dat kleine acties lokaal echt wel het verschil kunnen maken.
Om af te sluiten toch nog een kleine kanttekening bij de aanpak van StuBru: als je dan toch zoveel media-aandacht krijgt, wees dan niet bang om ook eens wat meer te sensibiliseren en de mensen te tonen waarvoor we het doen. Want weten al die gulle schenkers eigenlijk wel waar het écht over gaat. Vrouwen en kinderen op de vlucht is 1, maar er is ook nog zoiets als oorzaak en gevolg, en daar heb ik niet echt veel van gehoord de laatste week. Dus, alles kan beter... misschien zelfs deze blog? Laat het zeker weten als je niet akkoord bent met bovenstaande, maar ik zit daar toch serieus mee in mijn maag. En de kerstdiners waren al zo copieus.
Mon plat pays
't Is triestig wat er de laatste dagen aan het gebeuren is in ons landje. Werkelijk iedereen is bang voor wat het komende jaar gaat brengen. De ene is al wat realistischer dan de andere, dus de ene geeft nog eens flink gas op
koopzondagen als deze, en de andere koopt toch met iets meer omzichtigheid zijn cadeaus.
Maar los van de schabouwelijke toestand waarin onze economie verkeert, kijk ik met stijgende verbazing naar het deplorabele theater in de Wetstraat. Ik heb de afgelopen maanden dikwijls gedacht: "gelukkig sta ik niet in de schoenen van Yves Leterme", want hij heeft zich in een aantal dossiers ferm verslikt, maar hij blijft toch een mens. Iemand die het laatste anderhalf jaar volgens mij nauwelijks zijn bed gezien heeft, die bakken en bakken kritiek over zijn kop kreeg (vaak zeer terecht overigens, maar dan nog) en die nu dus onbetamelijk gedrag vertoont binnen de grenzen van de scheiding der machten.
Nu wil ik altijd proberen om in iedereen toch het beste te zien, en ik heb zelfs momenten van compassie gehad, want een land als België regeren moet een hondsmoeilijke taak zijn, maar wat er nu gebeurt tart toch echt wel elke verbeelding. Ik wíl niet dat er plots geen regering meer is, ik wíl niet dat de begroting straks helemaal op zijn gat valt, en nog veel minder kan ik tolereren dat de zaak Fortis straks helemaal verloren is, door dit beroerde optreden van de huidige regering.
Moeten er dan nieuwe verkiezingen komen: ja, maar als je het mij vraagt nog niet onmiddellijk. Eerst de dringende zaken afwerken, en fatsoenlijk deze keer. En als daarvoor een Dehaene vanonder het stof gehaald moet worden, so be it. LOS HET OP DAAR IN BRUSSEL! Zet nu even alle politieke tegenstellingen terug in de ijskast tot we weer kunnen overgaan tot de orde van de dag. En dat dan de verkiezingskoorts maar in alle hevigheid losbarst. Ik denk dat er nog nooit zoveel op het spel heeft gestaan als wat nu op tafel ligt. Dat gaat hier nog interessant worden. Maar first things first!
Isn't it ironic?
Vandaag een mailtje gekregen van over de plas, alwaar creatieve geesten plots gewekt worden nu ze ook daar de vinger op de knip moeten houden. Ziehier een fantastische suggestie qua kerstgeschenk.
- Men neme: 4 maandverbanden, groot formaat!
- Men plakke telkens 1 verband rondom de onderkant van het andere, zoals weergegeven op de afbeelding-
- Men bordure daarbovenop een versiersel naar believen. Bij voorkeur binnen het thema van kerst: strikjes, sneeuwpopjes of vul zelf maar creatief in.
- Tadaaa: uw formidastische doch financieel aantrekkelijke kerstsletsen zijn klaar!
KEIGRAPPIG!!!
Je moet er maar op komen.
Weet je wat ik er zo geweldig aan vind. Dat door de crisis heel veel mensen weer terug de creatieve ‘ik trek mijn plan toch wel’-kant op gaan.
Dit soort oplossingen hebben ze in bijvoorbeeld Cuba ook met hopen, want door het embargo hebben die lui daar echt niks en moeten ze spullen verzinnen met het materiaal dat voorhanden is. Daar zie je dus ook constant dit soort ‘ontwerpen’. En dat nu juist een inwoner van het almachtige Amerika deze toer op gaat. Super, en ook wel wreed ironisch.
There must be a god after all!
PS: nu deze blog in 1 bericht zowel de woorden 'Cuba' als 'embargo' vermeldt, kan het niet anders of ik moet bovenaan de zwarte lijst van de secret services verschijnen. Halleluja!
Oorverdovende stilte
Weet je wat ík erg vind: dat mensen op spektakel-artikels uit de showbizz à la
'Rob De Nijs zet vrouw en autistische zoon uit zijn huis' massaal reageren.
Maar wanneer het gaat over
300.000 verkrachtingen in Oost-Congo, zie ik plots veel minder reacties. Terwijl ik dan denk: die Rob De Nijs en zijn privé-leven kan me echt gestolen worden, maar waarom is er verdomme zo weinig volk gechoqueerd door wat daar gebeurt in die regelrechte HEL in Afrika? Kan ons dat dan niets schelen, zijn we helemaal immuun geworden voor dergelijke berichten? Is het omdat het zo afschuwelijk is dat we het niet kunnen of willen bevatten. Want stel je toch eens voor 300.000 verkrachtingen: dat is toch godsgruwelijk walgelijk en verachtelijk. Waar zijn die mannen in Congo mee bezig? Ik heb het al vaker gezegd over dergelijke vergrijpen: als het aan mij lag, slechts 1 oplossing: de hele handel van die venten eraf snijden, met een roestig, breed gekarteld, bot mes!
Voor de rest ben ik een heel vredelievend mens hoor en absoluut tegen elke vorm van agressie, maar dit vind ik zodanig pure horror! België moet gewoon het leger naar daar sturen, dat zijn we aan onszelf als beschaafd land verplicht. En samen met ons de hele wereld. En als we daar dan toch zijn, meteen ook maar eens komaf maken met dat andere horrorgebied. Ja, u was het weer even vergeten he, maar ik heb het over Darfoer.
Over zure beertjes en zo
Sinds een aantal jaren is het woord 'verzuring' een veel gebruikte term geworden in onze taal.
En dan hebben we het over mensen die nergens nog voor open staan, kritiek hebben op alles en iedereen, alleen nog aan zichzelf denken en er een levensmissie van gemaakt hebben om mensen in hun omgeving compleet tegen zich in het harnas te jagen.
Je komt ze helaas overal tegen: als 'commentatoren' op de diverse nieuwssites, alwaar verzuring blijkbaar erg vaak synoniem is van 'ik heb bovendien ook lak aan de dt-regels in het Nederlands', dit volledig terzijde. Ook op het werk lopen er zo hier en daar wel eens een paar rond. Vandaag nog gesproken met een collega die via mail een boodschap aan een andere collega had verzonden, en blijkbaar was de geadresseerde niet akkoord met de inhoud. Gevolg: in plaats van even telefonisch te overleggen, schiet geadresseerde in volle colère aan het schrijven en betrekt terstond de halve Raad van Bestuur in haar mail. Terwijl ze eigenlijk geen recht van spreken had maar overduidelijk overtuigd was van haar eigen grote gelijk. Heeeeeel erg collegiaal, echt wel. Alsof dat nog niet genoeg was, moest ikzelf dan vanavond aan de flessenhals in Houthalen-Helchteren nog maar eens ondervinden dat het principe van 'ritsen' bij vele medemensen blijkbaar nog volledig onbekend is. Nee, ze rijden je nog liever van de weg, dan dat ze je ertussen laten. Terwijl er daar in KOEIEN van letters aangegeven staat dat ritsen toch wel zo hoffelijk is. Nu, ik weet wel waar die agressie en frustratie vandaan komt: velen durven blijkbaar geen gebruik te maken van de linkerrijstrook tijdens de piekuren en gaan allemaal netjes achter mekaar rechts rijden, want verderop gaat het van 2 naar 1 rijstrook. Best wel netjes, zo heb ik het ook jaaaaaaren gedaan. Tot ik plots inzag dat je op die manier een file van meer dan een kilometer creëert, van het ene kruispunt tot aan het volgende. Ben ik dan zo onnozel als ik denk: laten we gewoon ook die ruimte links met zijn allen innemen en mooi 1 per 1 aansluiten en op het einde ritsen. Is dat nu zo ingewikkeld? Waarom hebben ze die borden van 'ritsen' anders daar gezet? Zoals het nu gaat zie ik toch al te vaak omhoog gestoken middelvingers en boze chauffeurs die toch maar rap dat gat dichtrijden zodat je er zeker niet tussen geraakt. Daar word ik niet echt vrolijk van, en ik betwijfel of ze daar zelf beter van worden.
Gelukkig werd mijn dag vanavond laat nog goed gemaakt door een heel leuk cadeautje helemaal uit het verre Amerika. Er is dan toch nog hoop voor deze wereld.
