't Zijn de kleine dingen die tellen
In periodes als deze waarin echt alles kommer en kwel rondom ons is, wordt het hoog tijd om terug te grijpen naar de basics in 't leven. (Dju, wat klinkt dat klef)
Nu ja, ik bedoel dat ze me de afgelopen weken langs alle kanten flink hebben geambeteerd zodat ik op den duur nergens nog goesting in had. Het werk was me te zwaar, naar 't nieuws kijken, daar werd ik ook niet vrolijk van. Dan nog wat zieken her en der en andere miserie die mensen mekaar aandoen, en je weet dat dit geen recept is om je 'toppie' te voelen. En als er dan nog eens een streep zon en wat warmere temperaturen zouden bijkomen, dan was het misschien al wat verteerbaarder allemaal, maar door de aanhoudende vrieskou en snijdende wind loopt iedereen precies op de tippen van zijn tenen.
Dat komt niet goed dus!
Dan maar op zoek naar de 'dingen die het doen': lekker eten, nog eens een goeie film gaan bekijken ('The Curious Case of Benjamin Button' met Brad Pitt: aanraderrrrrr!) en vooral veel 'fletsen' met de kinderen. En weet je wat ik denk: moesten de 'grote mensen' ook wat meer fletsen met mekaar, het zou op deze wereld heel wat plezanter zijn. Nee, wat doen ze: mekanders vliegen afvangen, ja. Stop daar toch mee, en geef eens wat vaker een knuffel in plaats van een sneer. Enfin, make love, not war, maar dan in de 21e eeuw.
Wat valt er nog te zeggen?
De regelmatige bezoeker van mijn blog heeft het allang gezien: het gaat niet goed met de bloggoesting. Dat heeft alles te maken met de algehele crisis die zich nu niet alleen meester maakt van de economie, maar stilaan ook van mijn mentale weerbaarheid. Wat is er aan de hand? De laatste weken is er een massa onzekerheid op het werk over wie nu eigenlijk zijn huidige job nog kan behouden. Men heeft late vijftigers en vroege zestigers aangeschreven met de vraag of zij van de ene of de andere regeling gebruik wensen te maken. ALS die dan al vertrekken, dan wordt hun job niet meer door een nieuw iemand ingevuld. Gevolg: werkdruk nog maar eens maal 2.
Als die niet vertrekken, tja, dan zullen er anderen uit de afdeling moeten verdwijnen. Tja, want ze willen niet gezegd hebben dat er naakte ontslagen vallen. Maar dat dat dan betekent dat er een hele hoop mensen van vandaag op morgen hun job kwijt zijn op hun vertrouwde stek en misschien wel naar Mechelen of Brussel of God weet waar moeten muteren, daar liggen ze blijkbaar minder van wakker. Terwijl dat voor de geïmpacteerden even ellendig aanvoelt. En dan te weten dat er een paar mensen zijn met al enkele tientallen jaren dienst die me dan weten te melden dat het niet de eerste en waarschijnlijk nog lang niet de laatste saneringsoperatie zal zijn.
Heel erg bemoedigend, echt wel. Daar bovenop komen dan allemaal zo van die kleine dingen zoals: de chauffage staat nog maar op een goeie 18 graden (brrrrrr) en vanaf nu moeten we onze eigen pc's kuisen. Dat laatste nog tot daar aan toe: kuisen moet ik thuis ook, maar de dames die het totnutoe deden, zijn wel bedankt voor bewezen diensten, dus alweer een voorbeeld van hoe de crisis in de ene sector ook meteen een hoop andere besmet.
En dat allemaal, en ik zeg het nog een keer: omdat die f*cking Amerikanen met hun hamburgerkonten dachten dat ze zich alles konden permitteren en er maar op los leefden zonder enige financiële basis. Ja, het wordt stilaan afgezaagd, maar ik kan er echt niet meer tegen. ONS bedrijf heeft wel al jaren zijn best gedaan, WIJ hebben al jaren onze nikkel afgedraaid. En waarvoor? Voor niks! Voor een hoop CDO's (rommelkredieten e.d.) die 1 of andere hooggeplaatste pief plots meende te moeten kopen om toch maar mee te zijn in de ratrace die het beursgenoteerd zijn met zich mee brengt. Ik kots ervan, echt waar. Het systeem is zo pervers als het groot is.
Ik heb me al een hele tijd ingehouden, maar daar word ik alleen maar mottig van. Bij deze dus: you make me sick!
