Chapeau pour le facteur
Amai, deze week heb ik nog eens een editie van Spots in de Overpeltse brievenbussen verdeeld. Als je dan ziet hoe ongelooflijk moeilijk dat soms is, dan krijg je écht wel respect voor de postbode.
Om een impressie van de knelpunten te geven, hier volgen er een paar die ik op mijn ronde tegenkwam:
- losse steentjes op weg naar de bus (onmogelijk om met je fiets tot daar te geraken dus... afstappen, zware fiets ergens tegenaan proberen te parkeren, krant bussen, fiets ter hand nemen en te voet terug tot aan fietspad, pffff)
- kleppen waar je op het gevaar af je vingers te verliezen, snel-snel een krant deponeert en moet maken dat je snel, euh, terugtrekt
- veel te smalle, nou ja, gleuven (zowel in de breedte als in de lengte)
- brievenbussen die tegen de gevel van een huis hangen en waar je dus ook weer voor moet afstappen, regelmatig verwelkomd door een grommende hond (vooralsnog achter een hek) die je lelijk aankijkt omdat je op 'zijn' erf kot
- te lage bussen, te hoge bussen, te verroeste bussen die amper nog te openen zijn.
In ieder geval, moest ik De Post zijn, ik zou alleen nog een uniforme brievenbus accepteren, op een welbepaalde hoogte vooraan aan de straat neergepoot en met fatsoenlijke gleuven. Ik weet dat er wel al een hoop regels bestaan ivm brievenbussen, maar ik denk dat ze die best nog wat strenger mogen maken. En iedereen die het hiermee niet eens is, daag ik uit om zelf eens de volledige Lindelsebaan in Overpelt van post te bedienen.
Ik kan alleen maar zeggen: een dikke merci voor alle postbodes. Je moet het maar doen.
Op droog zaad
De laatste dagen geraak ik maar niet op het creatieve pad. Op 't werk al een tijdje lost in space, en bloggen lukt ook niet echt. Het zal wel liggen aan het 'laatste loodjes'-gevoel, dat me altijd bekruipt als er een vakantie in het vooruitzicht is.
Gelukkig is er dan nog altijd zoiets fantastisch als muziek. Op dit moment bijvoorbeeld het ongelooflijk mooie 'Right to be wrong' van Joss Stone dat uit mijn hoofdtelefoon komt. Heerlijk gewoon, helpt echt om even terug down to earth te komen. Ik ben ook zo iemand die 's morgens in de file luidkeels zit mee te zingen met de radio, tot grote verwarring van de mensen links of rechts van mij: zit daar nu iemand bij in de auto of is die tegen zichzelf aan het praten? Moest ik een deftig zangtalent hebben, ik had mezelf allang lid gemaakt van een amateur-groepje om covers te gaan zingen.
Doet me denken aan mijn studententijd in Leuven toen we daar met een aantal nogal eens naar de karaoke afzakten. Altijd afgeladen vol met louche types, gemengd met veel te zatte studenten die dachten te kunnen zingen. En daar dan types als Bart 'ik ga dood aan jou' Herman tussen, of Sergio godbetert. We hebben daar ooit een onvergetelijke act gedaan met een kameraad die toen rijkswachter was en die met 2 van ons 'Kiss' van Prince te berde bracht. Haha, hij is intussen chauffeur van een minister in de federale regering, maar ik verklap lekker niet van welke...
Ahum, voor mama en papa die mijn blog ook al eens lezen: dat was alleen tijdens de jaren dat ik in eerste zit geslaagd was eh ;-) Euh, waren die er eigenlijk wel??? Ja toch wel, eentje.
Ach, carpe diem, er is al miserie genoeg in de wereld.
Zo en nu nog even Super Duper Love van Joss Stone beluisteren, lalalalalalaaaa....
Héhé, toch een dagje thuis
Wat een geluk: ons dagje in Antwerpen van vandaag is afgeblazen wegens teveel collega's die zichzelf niet op tijd zagen arriveren.
Uiteindelijk blijkt het nogal mee te vallen, want veel mensen hebben gekozen voor een dag verlof, en dus zijn de aangekondigde monsterfiles er niet echt gekomen.
Soit, ik vind de manier waarop
Yves Desmet de zaken ziet helemaal juist: staken voor een goeie reden is geen enkel probleem, maar da moet je dat middel niet elke vijf voet gebruiken en misbruiken want dan verlies je je krediet.
Had de NMBS eind 2007 (u weet het nog wel: de arme mensen die met Kerst en Oudjaar niet eens meer bij familie konden geraken) een beetje water bij de wijn willen doen, dan is er best nog begrip op te brengen voor een eenmalige staking eens om de zoveel jaar.
Maar niet zoals mijn broer vertelde van zijn studententijd in Geel toen ze daar eens gestaakt hebben omdat er nota bene ingebroken was in de auto van een spoorman of -vrouw.
Dat zijn dus dingen die de mensen zodanig verzuren dat ze op den duur voor een echte staking ook geen begrip meet willen opbrengen. En da's geen goeie situatie.
Het moet toch weer lukken zeker...
Dat is nu toch weer f*cking godgeklaagd zeker: de eerste keer dat ik in pakweg 10 jaar eens de mogelijkheid heb om op een ordentelijke manier met de trein te gaan werken, gaan ze staken.
Ik moet namelijk naar een workshop van een hele dag in Antwerpen en ik was zo ongelooflijk content dat ik ook eens een keertje rustig de trein kon nemen en alzo de garantie had om op tijd te arriveren, valt het toch weer helemaal in 't water zeker.
Nu wil ik echt alle begrip tonen voor eisen rond koopkracht en dergelijke, en ik vind dat de mannen van 't spoor evenveel recht hebben op een vorm van staking als iemand anders, maar dan NIET door de reizigers voor de elfenzestigste keer te gijzelen en iedereen te verplichten om in ellenlange files richting de grote steden aan te schuiven. Zo krijg je toch nooit de bevolking gemotiveerd om resoluut voor het openbaar vervoer te kiezen als alternatief voor die stinkdiesels die mijn en uw luchtwegen volledig naar de GVD helpen.
Weet je wat, ik heb een idee: om de NMBS-mensen eens hetzelfde gevoel te laten ervaren als wat ik nu voel (grooooooote onmacht en frustratie) stel ik voor dat mijn werkgever aanstaande dinsdag voor 1 dagske eens al hun Bancontact-kaarten blokkeert, terwijl ze staan aan te schuiven aan de kassa van den Delhaize. Dat zal zo ongeveer hetzelfde betekenen: gegijzeld door het systeem en er niets aan kunnen doen. U begrijpt dat dit een groteske grap is, maar u snapt perfect wat ik bedoel veronderstel ik.
De parabel van de luie moeder
Er was eens een land, heel ver weg, in het welvarende Europa, waar voor een huismoeder die een beetje geen zin meer had om voor haar eigen kindjes te zorgen, een wel heel toffe oplossing bedacht was: ze bracht ze gewoon naar een door de overheid gesubsidieerde creche om alzo haar dagen te vullen met koffiekletsjes allerhande en 'shop til you drop'. "Dat moet kunnen", dacht de moeder, terwijl ze zich comfortable neervlijde in haar met zwart geld verdiende tuinbank van een duur Engels merk. "Dit is toch echt wel het land van melk en honing", en ze prijsde zich gelukkig. En zonder morren ploeterde de werkende mens voort en betaalde met veel plezier een hoop belastingen om alzo de luie moeder, die waarschijnlijk af en toe wel eens een centje als schoonmaakster bijverdiende, toch financieel te ondersteunen zodat ze toch de minimumprijs voor de opvang van haar bloedjes mocht blijven betalen...
MAAR 'T ZAL ERMEE GEDAAN ZIJN, POTVERDEKKE. WAT IS ME DAT NOU?!!!!!!
Gewoonweg ronduit verbieden moeten ze het, die carottentrekkerij. Daar dient de opvang toch niet voor zeker?
Ahum, voor de rest alles ok hoor...
Lazy sunday afternoon
Heerlijk om op een zalig warme zondagnamiddag zoals vandaag eens lekker uit te rusten in de tuin . De kinderen even het huis uit, de vogeltjes fluiten, 't zonneke schijnt... en bij de buren wordt een cd van Mariah Carey loeihard op de cd-speler afgespeeld.
Shit zeg! Kijk, dat is nou ook weer 1 van die minder leuke gevolgen van het feit dat wij in België het Hollandse probleem van woningnood oplossen. We wonen allemaal zo dicht op mekaar, alle vrije ruimte wordt ingenomen, elk perceel dat vrijkomt wordt voor de ogen van de jonge Overpeltenaren weggekaapt door weer eens een Noorderbuur, en dan is het beest dus los.
Wat betreft de muziek die ik dus deze middag willens nillens moest 'ondergaan', ging het van Mariah Carey over iets Celine Dion-achtig naar iets Barbara 'Spreidstand'-achtig, en daar ben ik op een rustige zondagnamiddag wanneer het zonneke schijnt en de vogelkes fluiten écht heel erg allergisch voor.
Dan maar Stu Bru opgezet, waar, praise the lord, een heerlijke aflevering van
Rock Bottom weggegeven werd. En ook even de volumeknop iets hoger gezet. 't Is normaal helemaal mijn stijl niet om de hele buurt getuige de laten zijn van mijn muzieksmaak, maar vandaag kon ik niet anders als ik boven de Mariah Carey's van deze wereld wilde uitkomen.
Tja, over smaak valt niet te twisten, maar dit soort weer geeft mij veel meer goesting en energie om iets stevig op te zetten, dan om een zeemzoeterig deuntje op te zetten waardoor je dra weer in slaap valt. Maar dan wel met de volumeknop net niet luid genoeg om de hele buurt te entertainen, da's erover.
Labels: Studio Brussel
